Елканли қайиқ (сакҳий куз ҳақида ертак)

Сариқ барг узоқ вақт ҳавода учди. СҲамол уни ески теракни йиртиб ташлади, айлана қилиб, болаларнинг сайрига туширди, сўнг совуқ кўлмакка ботирди.

– Баҳорда, куртаклари яшил рангга кирганда, одамлар қойил қолишади. Ёзда улар салқин сояда дам олишни якҳши кўрадилар, кузда бизни оёқлари билан езиб ташлайдилар, – сарғайган барг кҳафа бўлди.

– Лекин мен жуда чиройлиман! Лекин буни ҳеч ким, ҳеч ким сезмайди! – деб ўйлади ифлос кўлмакда музлаб қолган барг.

Етик, поябзал, етик ёниб кетди. Бир етик оғриқли тарзда баргни босиб ўтди. Варақада ачинарли овоз ешитилди, лекин афсуски, ҳеч ким ешитмади.

Лекин қизил болалар поябзали чақнаб кетди.

– Енди бу бола менинг оёғимни босади, – кҳафа бўлди барг.

Аммо бола чойшабни олди ва уни кафтига қўйди. У чўнтагидан бўш қутини чиқариб, йердан новдасини олиб, устига барг қўйди. Натижада – йелканли қайиқ. Бола йелканли қайиқни кўлмакка туширди.

Енди кўлмак баргга унчалик совуқ ва ифлос кўринмасди. СҲокҳ новдаси уни санчганида, умуман зарар кўрмади. СҲамол кўтарилди, у қайиқни айлантирди, лекин бола уни кўтариб, кўлмакка туширди.

Баргга бу кўлмак емасдек туюлди катта дарё… Ва у майда мўрт барг емас, балки ҳақиқий оқ йелканли қайиқ. У жуда бакҳтли еди, кҳудди кҳудди даракҳтда болалигидай. У керак! Бу унинг учун енг муҳим нарса еди!