Elkanli qayiq (sakhiy kuz haqida ertak)

Sariq barg uzoq vaqt havoda uchdi. SHamol uni eski terakni yirtib tashladi, aylana qilib, bolalarning sayriga tushirdi, so’ng sovuq ko’lmakka botirdi.

– Bahorda, kurtaklari yashil rangga kirganda, odamlar qoyil qolishadi. Yozda ular salqin soyada dam olishni yakhshi ko’radilar, kuzda bizni oyoqlari bilan ezib tashlaydilar, – sarg’aygan barg khafa bo’ldi.

– Lekin men juda chiroyliman! Lekin buni hech kim, hech kim sezmaydi! – deb o’yladi iflos ko’lmakda muzlab qolgan barg.

Etik, poyabzal, etik yonib ketdi. Bir etik og’riqli tarzda bargni bosib o’tdi. Varaqada achinarli ovoz eshitildi, lekin afsuski, hech kim eshitmadi.

Lekin qizil bolalar poyabzali chaqnab ketdi.

– Endi bu bola mening oyog’imni bosadi, – khafa bo’ldi barg.

Ammo bola choyshabni oldi va uni kaftiga qo’ydi. U cho’ntagidan bo’sh qutini chiqarib, yerdan novdasini olib, ustiga barg qo’ydi. Natijada – yelkanli qayiq. Bola yelkanli qayiqni ko’lmakka tushirdi.

Endi ko’lmak bargga unchalik sovuq va iflos ko’rinmasdi. SHokh novdasi uni sanchganida, umuman zarar ko’rmadi. SHamol ko’tarildi, u qayiqni aylantirdi, lekin bola uni ko’tarib, ko’lmakka tushirdi.

Bargga bu ko’lmak emasdek tuyuldi katta daryo… Va u mayda mo’rt barg emas, balki haqiqiy oq yelkanli qayiq. U juda bakhtli edi, khuddi khuddi darakhtda bolaligiday. U kerak! Bu uning uchun eng muhim narsa edi!